Przede wszystkim, to mam jakiegoś pecha. Przed pół maratonem byłem dwa tygodnie chory i nie trenowałem, więc forma była wielką niewiadomą. Tym razem przydarzyła mi się mała kontuzja i musiałem przerwać trening na miesiąc przed startem.

Kontuzja przydarzyła się w sposób banalny. Jak co tydzień, w czwartek ćwiczyłem siłę biegową. Praktykuję dwa warianty tego ćwiczenia – skipy i wieloskoki. Szczerze mówiąc wieloskoki mi bardziej leżą, bo mniej głupio wyglądają (i tak się ludzie na wsi na mnie patrzą jak na wariata ). No i właśnie po takiej serii zaczęła mnie boleć łydka. To był dla mnie sygnał, że muszę zrobić przerwę, bo w ogóle nie wystartuję, miałem jednak świadomość, że forma spada ;(

No ale nie ma co biadolić, podobnie jak przed półmaratonem, zweryfikowałem swoje plany. Wiedziałem, że bez optymalnej formy nie pobiegnę tego dystansu w 4 godziny. Założyłem więc, że biegnę na tętno. Pierwszy raz można sobie pozwolić na słabszy wynik, aby dobiec.

Zjadłem więc 3 godziny przed startem porządne śniadanie, zapakowałem wszystkie potrzebne akcesoria, łącznie z żelem izotonicznym i napojami i godzinę przed startem byłem w parku Agrykola.
Obejrzałem miasteczko biegowe, ustaliłem z moją żoną, która dzielnie mi towarzyszyła gdzie się spotkamy po biegu i rozpocząłem rozgrzewkę.

Przed startem

Przede wszystkim byłem sporo mniej podekscytowany niż przed półmaratonem. No może nie mniej podekscytowany, ale jakiś spokojniejszy. Dzięki temu mogłem się trochę rozejrzeć i nacieszyć różnorodnością ludzi, którzy stanęli na starcie, którzy mieli tutaj jeden wspólny cel – dobiec do mety (niektórzy jeszcze zakładali jakiś czas ). Atmosfera i klimat wspaniały. Furorę oczywiście zrobili Spartanie i (co jest mniej zauważane, a niesłusznie) Spartanki. Ich bieg był tym bardziej bohaterski, że wyznaczyli sobie cel charytatywny . Gratuluję! Ja sobie nie wyobrażam biegu w takim stroju

Sławni ludzie

Są ludzie, o których słyszałem w kontekście szeroko pojętej dyscypliny maratońskiej.

Pierwszym takim człowiekiem był pan Robert Korzeniowski, który idąc dogonił mnie gdzieś na 5 kilometrze. Śmignął obok – idąc ;). Wszedł pomiędzy dwóch biegających żołnierzy (było takich dwóch śmiałków, ale chyba biegli tylko bieg olimpijski, biegli w mundurach i w fajnych żołnierskich butach), szedł miedzy nimi jakąś chwilę, musząc sporo zwolnić, po czym się pożegnał i zniknął gdzieś z przodu.
Druga osobą, o której słyszałem to bezdomny maratończyk, z którym wywiad możecie zobaczyć poniżej. Pan Piotr daje radę i wierzę, że da radę również poza trasami biegowymi.

10. kilometr

Pierwsza dziesiątka poszła sprawnie i byłem na razie dobrej myśli. Tętno w normie, nogi nie bolały, choć robiło się coraz cieplej i coraz ciężej sie oddychało. Na zdjęciu jak widać, jeszcze jestem uśmiechnięty

Między czas: 01:10:11.

Minąłem zwycięzcę

Jest w tym nagłówku oczywiście mała manipulacja pana Kibeta minąłem gdy ja byłem mniej więcej na 15 km, a on biegł w przeciwnym kierunku i był mniej więcej na kilometrze 38. Miło było popatrzeć jak biegnie czołówka. Ta lekkość ruchu, ta siła odbicia, te “kroki” długości 3m poezja.

Dla wyjaśnienia załączam mapkę, możecie na niej zobaczyć, dlaczego mieliśmy okazję się spotkać.

Walka

Na półmetku biegłem w miarę równo i wszystko było ok (międzyczas 02:31:25). I tak było w sumie aż do 30 km gdzie międzyczas wynosił 03:42:02. Oczywiście nie są to wyniki olśniewające, ale wtedy czułem się dobrze i tylko to się liczyło.

Schody zaczęły się mniej więcej na 32 km. Przekonałem się jak działa słynna ściana. Niby wszystko jest w porządku, aż nagle tętno zaczyna stopniowo, ale dosyć szybko rosnąć z każdą setką metrów, aż w końcu przychodzi taki czas, że mięśnie nóg są tak zakwaszone, że niemal nie da się na nich ustać.

Ech naczytałem się ja o tym i to mnie trochę uratowało. Wiedziałem, że nie mogę się zatrzymać, więc brnąłem dalej pomimo bólu. Słońce prażyło, a cienia na zmienionej trasie prawie nie było, co potęgowało zmęczenie. Na punktach z wodą odkryłem jej drugą, obok gaszenia pragnienia zbawienną funkcję, można było się nią obmyć i odświeżyć. Na 36 km miałem straszny dół. Na prawdę nie dałem rady już nic, ale powtarzałem sobie, że to przecież już 36 km i jeszcze tylko 6,195

Każdy z tych kilometrów był masakryczny, ból w nogach niewyobrażalny.

Na szczęście czas leciał, a wraz z nim dystans. W momencie, gdy zobaczyłem 4 z przodu przybyło mi sił, było mi dużo lepiej i przede wszystkim nie miałem już wątpliwości, że dobiegnę, bo choć nogi bolały, to nie łapały mnie skurcze, co dawało nadzieję. Zobaczcie jednak moją minę z 41. km i porównajcie z tą z 10

Na 42. pierwszym kilometrze czekała na mnie również wspaniała niespodzianka. Wraz z moją kochaną, zniecierpliwioną żoną czekał na mnie Adil, Elwirka i dwójka ich dzieci, krzycząc: Grzesiek, Grzesiek !!! Grzesiek !!!

Dziękuję Wam, to było wspaniałe!

Na koniec chcę Wam jedno napisać. BYŁO WARTO! Wspaniałe przeżycie i z pewnością nie jest to mój ostatni maraton. Od listopada zaczynam nowy cykl treningowy, bo w przyszłym roku mogę już pobić życiówkę, bo ją już mam (5.25.28 brutto, 5.23.01 netto).

Jak ktoś chce zobaczyć mój samotny finisz, to w filmie poniżej.

[flv:http://scire.pl/wp-content/uploads/12_21350-MWA11-2357-mwa11_3_9636_9656-clip.f4v]

Było bardzo ciężko w tym moim debiucie, ale się udało. Teraz odpoczynek, a potem analiza, wnioski i w przyszłym roku trzeba pobiec jakiś konkretny czas.
Na razie się nie będę rozpisywał, bo jestem szalenie zmęczony i czuje się jakbym był chory, ale wkrótce opowiem na blogu jak było, co się okazało słabością, a co siłą i jakie wnioski na przyszłość wyciągnąłem.

Dzisiaj będzie zajawka czegoś bardzo wartościowego i wyjątkowego, więc zachęcam do przeczytania i śledzenia najbliższych wpisów na blogu.

Co prawda mam zaległości w pisaniu o moim bieganiu, ale to wcale nie znaczy, że zaprzestałem swoich zamiarów. Wręcz przeciwnie, właśnie zarejestrowałem się na pierwszy w moim życiu maraton. Nie jakiś półmaraton, cały piękny i wyzywający dystans 42 km 195 m jest przede mną. Czekam na przydział numeru startowego i niedługo zdradzę pewne bardzo tajemnicze, ale fascynujące szczegóły mojego startu!

Tymczasem chciałbym Ci przybliżyć bardzo fajną jednostkę treningową, która diametralnie zmieniła moje treningi. Szczerze mówiąc biegając kilka razy w tygodniu rozbiegania po kilkanaście kilometrów, z czasem staje się nieco nudne. Nie męczy, nie zaskakuje, po prostu biegniesz i podziwiasz przyrodę. Trzeba się wtedy pilnować, aby się nie znudzić. Z resztą dotyczy to nie tylko biegania, ale również każdej “dyscypliny” (np. pisania na blogu), nad którą trzeba wytrwale i długo pracować, aby dosięgnąć celu.

Ćwiczenie, o którym mowa, nazywa się biegiem ciągłym.

Bieg ciągły polega na tym, że biegnie sie ze stałą, z góry określoną prędkością wyznaczony odcinek, z tygodnia na tydzień coraz dłuższy. W moim planie treningowym zaczynałem z sześciokilometrowym odcinkiem z prędkością 5:45 na kilometr.

Musisz mi wierzyć, że choć dystans teoretycznie jest krótki, zmiana krosu aktywnego na bieg ciągły, który jest oznaczony w moim planie treningowym jako WB2 (5.45, 6km), była dla mnie lekką rewolucją.

Trzeba również zaznaczyć, że wspomniany dystans nie oznacza tak krótkiego biegu, łącznie podczas tego ćwiczenia (początkowo) przebiegałem około 11km. A jak to dokładnie wygląda? Czytaj dalej!

Zanim jednak oddam głos Autorytetowi, chciałbym Cię uczulić na to, że niedługo ogłoszę na prawdę ważną rzecz, w której będziesz mógł/mogła uczestniczyć osobiście. Powiem więcej nie uczestniczyć w tym byłoby wielką stratą. Zachęcam więc, aby zaglądać na blog w najbliższym czasie, a najlepiej zapisać się za pomocą RSS i być na bieżąco. Nie minie zbyt wiele czasu zanim ogłoszę całą sprawę.

Możesz również kliknąć “lubię to” na dole artykułu i skomentować na facebooku, aby Twoi znajomi również mieli szansę na coś wyjątkowego!

Oddaję głos fachowcowi, panu Jerzemu Skarżyńskiemu (książka pt. Maraton). W komentarzu jest również mowa o SB, którą to jednostkę treningową opiszę wkrótce.

WB2 6km (5:45/km)
Realizacja: Po typowej rozgrzewce, 6 km biegu ciągłego równym tempem z podaną prędkością. Po zakończeniu odpoczynek 4-5 minut, a potem 2 km schładzającego truchtu.
Komentarz: Aby pokonać granicę 4h w maratonie trzeba na treningach realizować biegi ciągłe, z SB na dzień lub dwa przed nimi. Zapewniam, że po kilku tygodniach wprawek opanujesz umiejętność biegu ze stałą prędkością. Kontrola tętna jest tu niezbędna, by nie wejść w strefę III intensywności.
Jeśli początkowo nie uda Ci się utrzymać zalecanej prędkości biegu – nie zrażaj się. Nie staraj się na siłę jej utrzymywać. Jeśli nie wyrabiasz się na całym dystansie z podaną prędkością, biegnij 5-10s wolniej. Może po kilku tygodniach uda Ci się dogonić zalecane prędkości. Jeśli nie – nastaw się na wynik raczej gorszy niż 4 godziny. Może za rok ta bariera będzie w Twoim zasięgu.

Po chorobie i półmaratonie postanowiłem wrócić do regularnych treningów. Okazało się to być dość trudne, bo nie wiadomo do jakiego punktu wrócić.
Okazało się być również trudnym regularne opisywanie moich poczynań, ale obiecuje poprawę.

Do treningów na szczęście wróciłem i o ile nie przytrafi się znowu jakaś tragedia, to do jesieni sie wyrobię z całym planem, bo już jestem w rytmie starego planu treningowego, choć kilka tygodni wcześniej.

Plan pozostaje bez zmian – jesienią maraton.

No niestety, nie zawsze jest jak chcemy.
Nie piszę od jakiegoś czasu o bieganiu, bo nie biegam. Zachorowałem ;(
Na szczęście już dochodzę do siebie i mam nadzieję, że półmaraton jednak pobiegnę, choć na pewno nie będzie takiego wyniku, jaki by był gdybym nie chorował.
Co do planowanego jesiennego maratonu warszawskiego, mam na szczęście zapas czasu i myślę, że nadrobię jakoś stracone treningi.

Trzymajcie kciuki.
A oto mój numer startowy:

Stało się. Zarejestrowałem się dzisiaj na pierwsze zawody. Mam nadzieję, że zdrowie pozwoli i wszystko się uda jak trzeba. Trzymajcie kciuki.
Ten tydzień niestety nie był dla mnie najlepszy. Najpierw miałem temperaturę poniżej -20st i nie wiem jak inni, ale ja nie jestem w stanie w czymś takim biegać. W ten sposób ominęły mnie dwa treningi. Pierwszy raz w tym tygodniu biegałem w sobotę i to baaardzo daleko od domu. Losy się tak potoczyły, że w niedzielę był powrót i nie udało się pobiegać. Zamiast w niedzielę WB zrobiłem dzisiaj, a ten tydzień jestem zmuszony nieco zmodyfikować.
Zdecydowałem się dać sobie dzień regeneracji po WB i pobiec dopiero we środę. Następny trening w czwartek, piątek wolny i później sobota i niedziela zgodnie z planem.
W taki sposób powinno się dać w miarę wyprostować o ile nie wróci -20.

A oto statystyki:

Było to wczoraj. Miała cerę białą jak śnieg i oddech wiejący chłodem. Do tego aby się rozgrzać musiałem jej poświęcić więcej niż pół godziny, a nie było to łatwe pół godziny.
Nie, nie chodzi o żadną panią, którą można spotkać w zamieszkałej przeze mnie wsi. Chodzi oczywiście o 18 kilometrową wycieczkę biegową.
Ale co ja tam narzekam, biegałem przy temperaturze -4. Jakbym miał biegać dzisiaj, byłoby o wiele gorzej, bo rano (o 6:00) było -21.

Zaraz przedstawię Wam statystyki z tego i z sobotniego treningu. Jednak zanim to zrobię poinformuję, że zmieniam formułę dzienniczka początkującego biegacza. Zamierzam robić wpisy w ważnych momentach (np. jak się pojawia nowy element treningowy) i wpisy podsumowujące tydzień.
Mam nadzieję, że taka forma będzie ciekawsza i skłoni to częstszego komentowania, bo na razie stosunek odwiedzin do komentarzy słaby niestety, a przecież potrzebuję tego aby wytrwać w tym mrozie

Oto statystyki

Cóż, tak bywa. Wczoraj zaniemogłem. Byłem tak zmęczony, że wybitnie nie chciało mi się biegać i jeszcze do tego ten wiatr.
Ale nadrabiam. Wczorajszy trening był dzisiaj i czułem się już świetnie. Nogi niosły, a i pogoda całkiem całkiem. Padał śnieg, -2 st. i prawie brak wiatru zachęcało do wyjścia.

Ale co tam będę się rozpisywał, zobaczcie sami:

Trasa tutaj.

Było ciężko wyjść, ale się udało. Przy -13 st. zrobiło się milej dopiero po 3km truchtu, potem baterie zaczęły mnie straszyć, że nie wytrzymają. Jeśli chodzi o urządzenia pomiarowe, to jeszcze bym przeżył, gorzej z latarką.
Na szczęście wszystko wytrzymało i mogę opublikować wyniki z treningu:

Trasa jak zwykle tutaj.

Postanowiłem niedzielną wycieczkę biegową załatwić jedna pętlą. Na oko wyglądała na 16 km czyli tyle, ile mi było potrzeba. Okazało się, że ma 15 km i musiałem dobiegać po prostej, ale i tak trasa był fajna.
Miałem co prawda po drodze pojedynek z rozwścieczonym pekińczykiem (aż dziw bierze, że takie psy są na wsi), ale poza tą jedną atrakcją innych przygód nie było i trening można zaliczyć do udanych. Nawet trochę to śmiesznie wyglądało z tym pieskiem, bo starałem się za wszelką cenę nie zrobić mu krzywdy.

Dużą pętlę można zobaczyć tutaj.

A oto dane z treningu: